Oksana kreeg gaatjes in haar
oren en voorlopige oorringen om het toe groeien van de gaatjes te voorkomen.
Na enkele weken kreeg ze dan
gouden oorringen met een piepklein briljantje in
Onze zoon was naar de winkel gegaan om dat te
laten doen en had ons gezegd dat het bijna niet te doen was met het kind omdat
ze zo kleinzerig was.
Na 14 dagen was ze natuurlijk de ene oorbel
reeds kwijt en iedereen werd ingeschakeld om het kleinood terug te vinden, Juffen en kinderen in school, de beide oma’s en mezelf.
Helaas!
De oorbel bleef vermist.
Dan maar gezorgd voor een
noodoplossing en de creooltjes van oma voorlopig in steken.
Dit was echter veel vlugger
gezegd dan gedaan.
Eerst moest de overgebleven
bel verwijderd worden.
Deze handeling is eerst
vooraf gegaan met een 10 minuten durend
pijndebat en toen we eraan wilden
beginnen en ik nog 30 cm van haar oor verwijderd was, begon ze reeds te kermen
en te roepen dat het pijn deed, wat mij deed vermoeden dat onze zoon niet had overdreven dat Oksana lichtjes kleinzerig was .
Ten einde raad heeft oma dan ingegrepen
en met onhandige beslistheid haar wil opgelegd en de bel uitgedaan.
Dan moesten de creooltjes
ingestoken worden, weer hetzelfde scenario van jammeren en wenen totdat opa het
moe was en ze gedwongen werd om stil op een stoeltje te zitten zodat ik
voorzichtig de stekers kon aanbrengen.
OEF!!! Gelukt, wereldoorlog 3 is voorbij.
Na enkele minuten van
bijkomen en kijken in de spiegel en de belofte van oma dat ze haar nooit meer
zo’n pijn zou doen, kon het showen
beginnen.
Conclusie: Papa, goeie moed
bij het aanbrengen van de definitieve oorbellen.
 |
| Oksana |
 |
| Jaleesa |
.jpg)
