Oorringen

Oksana kreeg gaatjes in haar oren en voorlopige oorringen om het toe groeien van de gaatjes te voorkomen.

Na enkele weken kreeg ze dan gouden oorringen met een piepklein briljantje in

 Onze zoon was naar de winkel gegaan om dat te laten doen en had ons gezegd dat het bijna niet te doen was met het kind omdat ze zo kleinzerig was.

 Na 14 dagen was ze natuurlijk de ene oorbel reeds kwijt en iedereen werd ingeschakeld om het kleinood terug te vinden, Juffen en kinderen in school, de beide oma’s en mezelf.

  Helaas! De oorbel bleef vermist.

Dan maar gezorgd voor een noodoplossing en de creooltjes van oma voorlopig in steken.

Dit was echter veel vlugger gezegd dan gedaan.

Eerst moest de overgebleven bel verwijderd worden.

Deze handeling is eerst vooraf gegaan met  een 10 minuten durend pijndebat en toen we eraan wilden beginnen en ik nog 30 cm van haar oor verwijderd was, begon ze reeds te kermen en te roepen dat het pijn deed, wat mij deed vermoeden dat onze zoon niet had overdreven dat  Oksana lichtjes kleinzerig was .

Ten einde raad heeft oma dan ingegrepen en met onhandige beslistheid haar wil opgelegd en de bel uitgedaan.

Dan moesten de creooltjes ingestoken worden, weer hetzelfde scenario van jammeren en wenen totdat opa het moe was en ze gedwongen werd om stil op een stoeltje te zitten zodat ik voorzichtig de stekers kon aanbrengen.

OEF!!!  Gelukt, wereldoorlog 3 is voorbij.

Na enkele minuten van bijkomen en kijken in de spiegel en de belofte van oma dat ze haar nooit meer zo’n pijn zou doen, kon het showen beginnen.

Conclusie: Papa, goeie moed bij het aanbrengen van de definitieve oorbellen.

Oksana

Jaleesa